Cierpienia człowieka normalnego

Będą lecieć hejty w ilościach hurtowych, więc jeśli ktoś miałby poczuć się urażony, to polecam mu znalezienie sobie innego, o wiele bardziej konstruktywnego zajęcia niż czytanie tego posta - ot, nie macie może ochoty, żeby zrelaksować się przy małej grze? -> klik!
Skoro już, drogi czytelniku, zamierzasz stracić trochę czasu przy moich wypocinach, to bądź łaskaw nie traktować ich dosłownie. Dżemkuję, niżej podpisana ja - autorka.

Chyba każdemu z nas na widok pewnych zjawisk, osób czy zachowań zdarza się wytrzeszczyć gały i pomyśleć, że kogoś zwyczajnie po-ooo-otrącił rower. Skoro już jesteśmy jedynymi normalnymi istotami we wszechświecie, na pewno bez większych problemów możemy sporządzić listę rzeczy, które w tym całym bajzlu dobijają nas najbardziej. Z przyjemnością przedstawiam państwu trzy zjawiska, które, delikatnie rzecz ujmując, wzbudzają we mnie egzystencjalny niepokój.

Gdzie ci mężczyźni, u-huuuu...

Nie ma brody, ale wybaczam.

Rurki o nogawkach węższych niż średnica włosa, różowa/turkusowa/różowo-turkusowa koszula, buty w podobnej kolorystyce (koniecznie vansy, KONIECZNIE), wełniana czapka noszona w środku lata no i oczywiście gustowna torebka, którą - podobnie jak spodnie - na różne wyjścia z entuzjazmem będzie pożyczała podkradała młodsza siostra. Ach, no i jeszcze szaliczek. Apaszka. Cokolwiek. Idzie później taka(i?) Miss Delikatności ulicą, za nią(nim?) gromada rozanielonych dziewcząt, a mnie wpada do głowy, że nigdy w życiu nie widziałam nikogo bardziej męskiego... Ojej, jednak nie, widzę codziennie rano. W lustrze. Nie mówię, że wszyscy, ale... panowie, serio? Za moich czasów (czyli gdzieś w okolicach bitwy o Helmowy Jar i Turnieju Trójmagicznego) facet to był facet - szybszy niż cień, twardszy niż skała i takie tam -  i wolałabym, żeby tak pozostało. Co by nie było, że powołuję się tylko na jakieś zagraniczne twory: Kmicicowi żebra pochodnią przypalano i słowem nie jęknął, a wy płaczecie z powodu zniszczonej fryzury? Nie mam pytań.

Najlepszy komplement świata.

Chciałam poinformować wszystkich panów (tym razem tych męskich do takiego stopnia, że... Och, no właśnie, aż skali brakuje, uhuhu), że zarówno ja jak i parę innych dziewczyn sprowadzania nas całych do jednej części ciała (tej, na której się siedzi, gdyby ktoś miał wątpliwości) wcale nie uważamy za fajne. Wręcz przeciwnie. Wiecie, jaki jest antonim do słowa "fajne", prawda? Ma trzy sylaby, kończy się literką "e". Tak bardzo modne wyrażenia w stylu "szarpałbym jak Reksio szynkę" używane na poważnie też jakoś do mnie nie przemawiają. Z drugiej strony wszelkie przejawy książkowo-filmowego romantyzmu (kwiatki-sratki, eleganckie kolacyjki i takie tam) uważam za zwyczajnie głupie, więc... Weź tu dogódź kobiecie.

Kwa, kwa, kwa.

Czepiałam się już panów, teraz czas na płeć piękną tę drugą. Panienki, jak wiadomo, są zawsze pięknymi nimfami, delikatnymi i ulotnymi, z dziecięcą niewinnością kokietującymi nieświadomych niczego panów. Rumienią się, chichoczą, rzucają zalotne spojrzenia spod długich niczym Mur Chiński rzęs, opowiadają o wszystkim swoim ukochanym przyjaciółkom... A przy tym są tak skąpo odziane, że czasem mam ochotę takiej dołożyć do normalnej bluzki, żeby nie zmarzła, biedaczka. Co nie zmienia faktu, że są po prostu słoooodziutkie - najlepiej wyglądają na portalach społecznościowych, na których przy okazji bawią się w gwiazdy występujące w MTV Cribs i pokazują szerokiej publice swoje mieszkania, najczęściej łazienki, najczęściej z perspektywy lustra, najczęściej prezentując przy tym swoje zdolności aktorskie i używając samych tylko ust w ułamku sekundy przeistaczają się w piękną, seksowną, uwodzicielską, wspaniałą, jedyną w swoim rodzaju... Kaczkę.