Pole minowe

Zewsząd atakuje mnie mama Madzi, brak papieża, Natalia Siwiec, zmiany w rządzie, jeszcze więcej mamy Madzi. Wspominałam o mamie Madzi..? Jak babcię kocham (a kocham szczerze), będę robiła coś niehumanitarnego z każą osobą, która wspomni o najlepszej matce-polce ostatnich czasów. Nowym papieżem powinien zostać Morgan Freeman (Bóg zostaje papieżem, hue hue, dobre, nie?), a rząd obalmy i wybierzmy sobie jakiegoś przyjemniaczka na imperatora, to nie będzie problemu. To był akapit z serii "Lori ma sposób na wszystko". Teraz będzie poważniej.

Jak pewnie zauważyliście, drodzy wrocławianie, w naszym pięknym mieście stopniał śnieg. Co prawda lubię kiedy jest biało, ale nie będę przecież płakać z powodu zbliżającej się wiosny... A nie, zaraz - będę. Będę, bo teraz przejście kilkudziesięciu metrów przypomina spacer po polu minowym: nie wiesz gdzie, nie wiesz kiedy, ale one tam są i chcą sprawić, żeby kolejny krok był twoim ostatnim. Tam, pięć centymetrów od twojego buta... Czy to bomba, czy to mina? Nie, to tylko twarde (albo i nie) dowody na to, że w ciągu zimy tą ścieżką przeszedł śliczny, merdający ogonem piesek - w dodatku tak miły, że zostawił uroczą pamiątkę. God, why?

Reasumując: nienawidzę nie tyle psów, co właścicieli, którzy wspaniałomyślnie po owych psach nie sprzątają. No ej, ludzie. Serio? Aż tak trudno to zrobić? Weźcie przykład z pand: takie duże, tyle zajęć mają w życiu (w końcu tona bambusa sama się nie zje), a dam sobie głowę uciąć, że gdyby miały psy, to by po nich sprzątały - jak Latający Potwór Spaghetti przykazał.