Mam maturę, zaraz wracam

Wiosna to - przynajmniej w teorii - czas powszechnej radości bez powodu, zakochiwania się bezsensu i ogólnej chęci do życia niespowodowanej niczym konkretnym. W moim wypadku zwykle wyglądało to trochę inaczej: nie dość, że jako alergik mam wystarczająco dużo powodów, żeby nienawidzić tej pory roku, to po prostu nadmiar słońca i głupie uśmiechy wszystkich dookoła sprawiają, że wiosna stała się okresem, który najchętniej przesiedziałabym w schronie zbudowanej z Nokii 3210, za jedynego towarzysza mając koc, paczkę chusteczek higienicznych, sprawny komputer z dostępem do internetu (żebym mogła oglądać, jak jedzą bambusa pandy transmitowane na żywo prosto z Chin) i kilka książek. Szczerze mówiąc nie pamiętam, kiedy ostatnio cieszyła mnie zbliżająca się wiosna... Aż do teraz. Moja teoria: to dlatego, że jestem w pełni usatysfakcjonowana z... zimy. Uwielbiam śnieg, mróz i oglądanie zmarzniętych ludzi na przystankach tramwajowych, a tego roku niczego z mojej krótkiej listy nie zabrakło. Skoro przez minione trzy miesiące śnieg leżał prawie non-stop, to zdążyłam się na niego napatrzeć... Tak sądzę. Pewnie w czerwcu zmienię zdanie i zapragnę uciec gdzieś w Himalaje, ale póki co nie narzekam.

Poza tym mam tyle nauki, że momentami nawet nie wiem, jak się nazywam. Ba, gdyby ktoś jeszcze nie zauważył, z tej okazji zmieniłam nawet grafikę na blogu - zimowa była nieaktualna, obecna jest aktualna aż zanadto... I obawiam się, że do końca kwietnia nic nie ulegnie zmianie. Oczywiście w związku z chorobą, jaką jest matura, musiałam zaniedbać i bloga, i porządek (a raczej jego brak) w pokoju, i konwenty, i wszystko inne. Nie, żebym narzekała na brak wolnego czasu, nic z tych rzeczy - po prostu kiedy już znajdę chwilę, zaczynam się objadać i tępo wpatrywać w ekran laptopa.

Jeszcze dwa miesiące. Yay.