Trzynasta.

Skoro wszyscy piszą notki o miłości, to ja też chcę!

Tak więc... Nikt mnie nie chce, ja nie chcę nikogo, pałam odwzajemnioną miłością do moich książek i nowego obiektywu, z inną formą związku póki co nie chcę mieć nic wspólnego. KONIEC. Teraz przejdźmy do sensowniejszych rzeczy.

Ostatnio dotarło do mnie (tak, coś się dzieje z moim mózgiem i dużo dziwnych rzeczy do mnie dociera), jak bardzo zmieniłam się przez ostatnie dwa lata, to jest od momentu, w którym opuściłam gimnazjum. Zawsze byłam raczej typem, którego nikt nie zauważał, z którego można było się pośmiać bez obawy o błyskotliwą ripostę - ba, jakąkolwiek ripostę! - i który generalnie obchodził wszystkich tyle, co zeszłoroczny śnieg. A bo co to za towarzystwo dla tych imprezowiczów (obojga płci, naturalnie) czy szkolnych, ekhm, gwiazd sportu? Żadne. Ot, takie to to jakieś nijak ubrane, źle uczesane, małomówne, cały czas tylko siedzi gdzieś w kącie i książki czyta albo rozmawia z równie dziwnymi ludźmi... Do tego dwie lewe nogi, krzywe plecy, aparat na zębach i okulary - idealny obiekt do ignorowania. Nie, żeby jakoś specjalnie mi to przeszkadzało, bo towarzystwo tamtych osób nie odpowiadało mi chyba nawet w większym stopniu, niż im moje. Po prostu jestem w szoku, jak bardzo można zmienić się w tak krótkim czasie.

Jednocześnie nałożyły się na siebie dwa wydarzenia. Po pierwsze, zmiana szkoły na liceum - wreszcie pozbyłam się tej bandy patafianów, która kompletnie nic nie miała w głowach. Swoją obecną klasę (oczywiście z wyjątkami) kocham, uwielbiam, ubóstwiam i nie zamieniłabym jej na inną, chociaż momentami doprowadza mnie do szału. Kiedy do niej trafiłam, nie znałam ani jednej osoby, nawet ze słyszenia i wiedziałam, że mam dwa wyjścia: zaszyć się gdzieś, do nikogo nie odzywać i liczyć na to, że cudem z kimś się zakumpluję, co oczywiście by nie wypaliło, albo nabrać powietrza w płuca, uśmiechnąć się szeroko, zaopatrzyć w garść pewności siebie i do przodu, jak mawiają, na podbój klasy E. Tak zrobiłam, przełamałam tę cholerną nieśmiałość i opłaciło się, nawet bardzo. Nauczyłam się normalnie funkcjonować wśród osób, które widzę pierwszy raz w życiu, rozmawiać z nimi i wykorzystywać przy tym zdania podrzędnie złożone, ale przede wszystkim nie bać się po prostu podejść i zagadać, tak najzwyczajniej w świecie. Po drugie, pod koniec gimnazjum wkręciłam się w kręgi entuzjastów kultury japońskiej. Na początku nieśmiało, kurczowo trzymając się koleżanki (o której, swoją drogą, jeszcze kiedyś napiszę, bo to kolejna prowodyrka poważnych zmian w moim postrzeganiu świata) - jak to ja. Teraz mam całą masę znajomych, bliższych i dalszych, których wsparcie daje mi tyle energii, że mogłabym z powodzeniem zastąpić Fukushimę. Również dzięki nim ogarnęłam swój wygląd, zainteresowałam się tym, co na sobie mam w danym momencie, zrobiłam porządek z włosami... Taka mała rewolucja, ot i co.

A najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że czasem w głowie słyszę cichy głosik, który niepewnie sugeruje "Cholera, Lori... Chyba jednak cię lubią".