Dzieci wesoło pobiegły do szkoły

Zabawne... Spędziłam w szkole zaledwie siedem godzin, w tym przez dwie pisałam maturę z wosu, a już mam dość nauki. No, może nie dość, bo jeszcze jej nie zaczęłam, ale to niczego nie zmienia - jeszcze jeden, góra dwa dni i mogą wracać wakacje, jedzenie obiadu na śniadanie i chodzenie spać bladym świtem.

Żarty żartami, ale zapowiada mi się naprawdę pracowity rok - a lorki, jak wiadomo, pracować ani uczyć się nie lubią, będąc przez Matkę Naturę stworzonymi do czytania książek, spania i rysowania. Niby mam cudowny plan lekcji, niby tylko osiem przedmiotów (wyłączając wf i takie tam), ale góra rzeczy do ogarnięcia rośnie z każdą kolejną godziną lekcyjną. No bo tu matematyczna obiecała, że będzie nas gnębiła, tam fakultety z wosu zapowiadają się niezbyt przyjazne, do tego piątkowymi popołudniami czekają mnie zajęcia dodatkowe z ukochanej matematyki (bleh), co by zdać maturę na jakimś satysfakcjonującym poziomie, a jakby tego było mało, to sobie ubzdurałam, że przy pięciu godzinach niemieckiego w tygodniu będę jednak zdawała maturę z angielskiego i teraz muszę się jakoś do niej przygotować. Och, szkoło, nienawidzę cię.

Z drugiej strony udało mi się jeszcze nie wpaść w stan zbliżony do depresyjnego i po prostu nie martwić się zanadto na zapas - och, co ma być, to będzie, a moja skromna, pozbawiona zdolności nadprzyrodzonych osoba nic na to nie poradzi. We wszystkim staram się doszukać czegoś pozytywnego, choćby była to mała, nieznacząca drobnostka. Na przykład dzisiaj doszukałam się w lodówce, bardzo smutnej z definicji, tabliczki czekolady, tworu boskiego i tak optymistycznego, że ojeju! Poza tym dzięki maturze z angielskiego będę wreszcie mogła posługiwać się tym językiem jak bozia przykazała, a nie na czuja, z kolei na wosie nauczę się na pamięć ścieżki ustawodawczej i tym podobnych, co niewątpliwie ułatwi mi oglądanie ze zrozumieniem tvn24...

Z pamiętnika fantasty: w tym roku moje zakończenie wakacji było tak epickie, że bardziej już nie mogło. Ostatni weekend, a konkretniej noc z piątku na sobotę spędziłam w kinie, na miękkim fotelu, z coca-colą w dłoniach i oczami wychodzącymi z zachwytu z orbit. Wraz z przyjaciółką na całe dwanaście godzin przeniosłam się do mojego ukochanego Śródziemia, dzięki uprzejmości Multikina, które zorganizowało maraton, w dodatku puszczając jacksonowską trylogię w nowej wersji reżyserskiej na bluray - tam były sceny, których nawet ja wcześniej nie widziałam! Może i jestem głupią idiotką, ale zobaczenie ekranizacji "Władcy Pierścieni" na wielkim ekranie było moim marzeniem od podstawówki, a spełnienie go było chyba najpiękniejszym, co mi się w życiu przytrafiło. To było lepsze nawet od Disneylandu.

No i dostałam książkę! Nie stać mnie na kupowanie ich na co dzień, więc to też jest wydarzenie godne tego, żeby poświęcić parę chwil na jego opisanie. Panie i panowie, "Achaja" Ziemiańskiego zagrzała już miejsce na półce z polską fantastyką i czeka, żebym wreszcie ją przeczytała. A ja nie mogę, bo Żeromski czeka... Panie Stefanie, nie lubię już pana! Swoją drogą... Kto to widział, żeby za 690 stron i ładną okładkę płacić 39,90? Ja rozumiem, 25zł, nawet 30 przeżyję, no ale... Ale... Arghh, Panie, widzisz i nie grzmisz!