Krótka rozprawa o kobiecości

37.

...czyli czego naprawdę nienawidzę w swojej marnej egzystencji, a co związane jest z płcią.

A chłopaka masz? - to pytanie, powtarzane przy okazji różnego typu spotkań przez każdą ciotkę/wujka/kuzynkę, doprowadza mnie do szału. Jeszcze bardziej denerwują mnie delikatne sugestie, że wyżej wspomnianego przydupasa partnera mieć powinnam, bo przecież wszystkie koleżanki w moim wieku na pewno już miały. A co to, psia kostka, obowiązek jakiś? Nie przypominam sobie, żeby w konstytucji RP było zapisane, że każda dziewczyna w określonym wieku jest zobowiązana do uganiania się za chłopakami i robienia wszystkiego co w jej mocy, żeby im się przypodobać. Przy okazji pojawia się gadanina o ślubie, dzieciach i wspólnej starości, czyli o tym, czego ma obowiązek pragnąć normalna osiemnastolatka. Wieść głosi, że absolutnie każda dziewczyna marzy o bukietach róż, kolacjach przy świecach i wieczornych spacerach po parku, a później wielkim ślubie (na którym miliard nieznanych kuzynów osiemnastego stopnia od strony zaginionego brata-bliźniaka matki będzie wpatrywać się w każdy ruch pary), piątce dzieci (opcja "nienawidzę dzieci" nie wchodzi w grę) i wspólnym kredycie hipotecznym.

Nie rób tak, kobiecie nie wypada! Nie wypada ubierać się niechlujnie, mieć bałaganu i mówić o własnych potrzebach, o zapijaniu pizzy piwem i chwaleniu się świetnym wynikiem meczu w League of Legends nie wspominając. Chodzenie w glanach, hejt na sukienki i emocjonowanie* się krwawymi filmami akcji też nie jest mile widziane - w końcu to takie męskie, grubiańskie i w ogóle, a doskonale wiadomo, że przedstawicielki płci pięknej z definicji mają być delikatne, subtelne - jednym słowem dziewczęce, a przy tym nieporadne, bezbronne i zdane na mężczyzn. Przynajmniej takie jest zdanie sporej części mojej rodziny, która koniecznie chce mnie nawrócić na prawidłowy sposób myślenia o byciu kobietą. Ach, wspominałam, że kiedy jakiś kuzyn śmieje się z szowinistycznego żartu, to jest w porządku, ale kiedy ja, robi się drama? No to właśnie wspominam.

Idź być dziwna gdzieś indziej. Oczywiście, nie tylko rodzina nieźle daje mi się we znaki - zdarza się, że i dziewczyny które przypadkiem poznaję traktują mnie jak jakieś podejrzane zjawisko. Bo co to, kobieta, która nie biega po sklepach jak głupia, nie ma obsesji na punkcie ubrań, nie leci co chwilę poprawić makijażu** i nie wdzięczy się do każdego napotkanego faceta? Zresztą, pomijając mniej ważną kwestię wyglądu... Denerwuje mnie, że każda napotkana przedstawicielka płci irytującej pięknej z miejsca zakłada, że mam ochotę słuchać godzinnego wykładu o jej problemach, lakierze do paznokci, Wojtku z IIIc i złamanym sercu koleżanki matki z pracy. Oczywiście to co innego, kiedy mam ochotę na słuchanie... No ale bez przesady, ileż można? Poza tym to ciągłe wyrzucanie z siebie wszystkich emocji, jakie tylko się da i opowiadanie o nich na prawo i lewo... Tak, z tym też mam problem - nie lubię mówić o tym, co czuję (zakładając, że czuję cokolwiek), więc ponoć sprawiam wrażenie chłodnej. Rety, nic nie poradzę, że trajkotanie o tym, jaka jestem omatko skrzywdzona, bo ktoś powiedział, że cośtam jakoś niespecjalnie mnie bawi.

A weźcie się wszyscy ode mnie... Z góry narzucona definicja kobiecości to najgorsza rzecz, jaka przytrafiła mi się w życiu***. Zło i mrok w czystej postaci, proszę państwa. Tak czy siak, dziękuję niebiosom, że obdarzył mnie znajomymi o normalnych poglądach i normalnym podejściu do życia... Bo gdybym miała codziennie słuchać podobnych bzdur jak te, o których wspominałam, chyba bym zwariowała. Albo co gorsza, wzięła to sobie do serca i zmieniła się w chichoczące, zgrywające głupią coś...

Tak, jestem permanentnie sfrustrowana.
____________________________________
* Behind the scenes: trzy razy napisałam "emocjowanie" i nie mogłam zrozumieć, dlaczego mi się czerwony szlaczek robi. Kalectwo językowe poziom hard - nie polecam.
** Bo go nie ma...
*** Pomijając kilka gorszych, oczywiście.