Mamo, ja nie chcę

Jak to się dzieje, że im więcej mam na głowie, tym mniej mi się chce? Zaczynam sądzić, że pewnego pięknego dnia jakaś wiedźma rzuciła na mnie klątwę i od tamtej pory moja chęć do zrobienia czegokolwiek jest odwrotnie proporcjonalna do ilości rzeczy, które faktycznie zrobić powinnam. Smutne, ale prawdziwe. Oczywiście nikogo to nie interesuje, ale i tak się pochwalę: w przyszłym tygodniu mam oddać pięć wypracowań. Pięć. Nie ma co, zapowiada mi się literacki weekend z wosem, angielskim, niemieckim i podwójną dawką polskiego (Ach, maturo rozszerzona! Ty jesteś jak [dowolny dwusylabowy rzeczownik]; jak bardzo cię można hejtować ten tylko się dowie, kto cię pisze...). Ajajaj, zapomniałabym o kolejnej randce z niemieckim, tym razem w formie projektu ustnego, no i mojej ukochanej matematyce - jedna kartkówka, druga kartkówka, przygotować się na powtórzenie z czegośtam, przygotować się na zajęcia przygotowawcze do matury. Dorzućmy do tego jeszcze fakultety z wosu, sprawdzian z "Ludzi bezdomnych" (jestem na 27 stronie, cudownie!) i dwie kartkówki z angielskiego, jedną zaległą a jedną na bieżąco iii... Tadam! Przepis na udany tydzień gotowy. Polecam, XYZ.

Nie wiem co wstawić, więc będzie Ben
z kawą. Lubię kawę. Nowość, prawda?

Swoją drogą, ostatnio odkryłam, że jestem definitywnie i niepodważalnie uzależniona od kawy. Znaczy, od kofeiny konkretnie (Geniusz ze mnie, prawda? Takich mądrych terminów używam...), ale nie przyjmuję jej w innej postaci, niż wyżej wspomniana ambrozja uczących się po nocach licealistów i studentów - oczywiście optymistycznie zakładam, że studenci się uczą. Czasem. Tak czy siak, kawa to zdecydowanie coś, bez czego na chwilę obecną nie wyobrażam sobie życia... Chociaż, nie powiem, zaczęło mnie to odrobinę przerażać. Ten moment, kiedy łykanie magnezu w tabletkach przestaje pomagać i trzeba zmagać się z latającą powieką... Polecam, XYZ. Tak czy siak, chciałam pochwalić się swoim wielkim osiągnięciem: podczas trzydniowej wycieczki do Warszawy [klik - czerwona kropka!] nie wypiłam ani kropli czarnego trunku. A przynajmniej nie rano i w ilości mniejszej niż pół litra. Pamiętajcie, drogie dzieci: kawa silnie uzależnia. Nawet, gdyby nie zawarta w niej kofeina, to i tak by uzależniała, mówię wam. Przynajmniej mnie. Z drugiej strony, nie zamierzam narzekać - w końcu jakiś nałóg trzeba mieć, a lepszy taki, niż... No nie wiem, wewnętrzna potrzeba kładzenia sobie na twarz co rano centymetra gładzi szpachlowej. Albo dwóch centymetrów... No, ewentualnie siedmiu. Co to za różnica?

Skoro już napisałam kolejny post kompletnie o niczym, to chciałabym jeszcze bardziej pogłębić tę nicość i dorzucić bezsensowną anegdotkę. Otóż wsiadłam dzisiaj do tramwaju wyglądając jak gimbusiara na początku swojej buntowniczej drogi, wystrojona w koszulkę z logo Nirvany (Nie, ich piosenki nie nadają sensu mojemu życiu, wybaczcie. Ale są fajne.) i zajęłam miejsce. Co usłyszałam zaraz za swoimi plecami? "No, smelt lajk ten spiryt... Wiesz, taka jest piosenka tego zespołu, Nirvany. A zresztą, pieprzyć to. Oppan gangnam style~!". Uwielbiam studentów AWF-u. Żeby nie było, bohater opowieści mówił to do swojego kompana, nie do mnie. Koniec.

MAM KATAR.