Krzywo ulozone kafelki zniszcza swiat

38.

O tym, że ideały nie istnieją, nie trzeba chyba nikomu mówić. Problem pojawia się natomiast, kiedy ten wszechobecny brak idealności doprowadza człowieka do szału i spędza mu sen z powiek. Coś o tym wiem, naprawdę - dzień dobry, jestem Lorkowa, mam osiemnaście lat, lubię lody sorbetowe i doszukam się wady we wszystkim.

Świetne zdjęcie! Kadr mógłby być przesunięty o pół centymetra w prawo. Patrz, jaka ładna dziewczyna! Ma odrobinę za wąski nos. Jej, świeży śnieg! Widzę ślad buta, już nie wygląda tak ładnie. Fajna książka! To zdanie z dziewiątego lepiej by brzmiało, gdyby zamienić "że" na "iż". Pyszna sałatka! Groszek nie komponuje się kolorystycznie z resztą składników. Mój ulubiony film! Tylko w czwartej scenie tamten statysta mógłby mieć zielony sweter zamiast niebieskiego...

Mnie samej trudno w to uwierzyć, ale potrafię tak w nieskończoność - gdzie nie spojrzę, znajdzie się szczegół, który mi się nie spodoba i swoim istnieniem będzie doprowadzał mnie do szału. Na sprawdzianie z historii była literówka, ktoś przez przypadek napisał dwie kropki zamiast trzech, obraz na ścianie minimalnie się przekrzywił - takie pierdoły sprawiają, że na ułamek sekundy dostaję gorączki, miesiączki, cholery i piegów, najchętniej wyszłabym z siebie, stanęła obok i spaliła na stosie wszystkich sprawców tych wyżej wymienionych tragedii, które przecież prędzej czy później doprowadzą do upadku wszechświata.

BOGOWIE, LITOŚCI

Wbrew pozorom nie piszę o tym po to, żeby pochwalić się przed całym internetem, jaka jestem cudowna, wspaniała i nieomylna, a reszta świata powinna się schować. Wręcz przeciwnie - uważam się za największe źródło niedoskonałości jakie znam, i to właśnie sobie najczęściej wytykam wszelkie możliwe wady. A bo krzywo trzymam stopę jak stoję, a bo wiecznie mi skarpetki do bielizny nie pasują, w dodatku oczy mam jakieś wyłupiaste, nie mogę nigdy ruchów skoordynować, wysławiać się nie umiem tak ładnie jak bym chciała, i tak dalej, i tak dalej. Od razu zaznaczam - nie pałam do siebie nienawiścią czy czymś w tym stylu. W zasadzie wydaję się sobie całkiem znośną osobą, po prostu... Nie jestem idealna i wiem, że nigdy nie będę (bo ideałów nie ma, nanananana!) co mnie trochę bardzo irytuje.

Grunt, że na nerwy działają mi tylko kwestie wizualno-namacalno-napierwszyrzutokawidoczne (albo drugi...), bo inaczej bym zwariowała. Przynajmniej mam teorię spiskową, dlaczego tak się dzieje: dziecko obejrzało miliard filmów, w których każdy ładnie siada, włosy na wietrze ładnie mu się rozwiewają i nawet krew rozbryzgująca się na ścianach ma ładny kształt, dlatego teraz skrycie świruje, bo też by tak chciało, a tu klops. Wspominałam, że każdorazowo mam miniwylew na widok obiadu leżącego na talerzu tak po prostu, a nie podanego w jakiś artystyczny sposób godny Gordona R.?

Mózgu, przestań.

Swoją drogą, miałam dość zapisywania tak-bardzo-zabawnych obrazków, więc zaczęłam wrzucać je na tumblra - jeśli kogoś interesuje mój spam, link powyżej.