WTF pazdziernik

Jeśli nikt nie uwierzy wam, że bez przymusu wychodziliście z domu przez dwa dni pod rząd, to wiedzcie, że coś się dzieje. Z wami, niestety. Ot, dzisiaj zadzwonił do mnie ojciec i kiedy usłyszał, że jestem w parku, zapytał konspiracyjnym szeptem "Ale takim normalnym czy w Skyrimie?". Pomijam, że gość jeszcze się nie przestawił z opcji moje dorosłe, osiemnastoletnie dziecko gra w Skyrima na moje dorosłe, osiemnastoletnie dziecko gra w Wiedźmina - zresztą dla niego to i tak bez różnicy; wszak i tu, i tu latam z mieczem (tego, że skyrim podbijam jako mag/łucznik szanowny rodzic również nie dostrzega, dla niego to w dalszym ciągu latanie z mieczem i nie próbuj tłumaczyć, bo zginiesz w męczarniach) i morduję wszystko co się rusza z takim samym zapałem, z jakim fanki One Direction walczą o autograf któregoś ze swoich ulubieńców. Wracając do tematu: ojciec przeżył szok, zawał i ciążę jednocześnie, bo nie dość, że wyszłam do parku, to jeszcze dnia poprzedniego również byłam poza domem. Jak niewiele trzeba, żeby kogoś zaskoczyć!

TAM BYŁ NAKAMURA OMATKOPRZENAJŚWIĘTSZA!!!!!11one

Mecz Japonia-Brazylia był bardzo miłym przeżyciem, pomimo klęski moich skośnookich ulubieńców - no, ale przegrać z Brazylią 4:0 też trzeba umieć. Plus jest taki, że Japończycy mieli zdecydowanie lepszy doping: sporo ich rodaków było na trybunach, a jedna mniej-więcej piętnastoosobowa grupa uzbrojona w megafony i bębny wykrzykiwała "Nippon! Nippon!"* z zacięciem i determinacją, których mogliby im pozazdrościć niektórzy samuraje. Co się działo po czwartej bramce Brazylijczyków, ohoho... Uwierzcie, mieli rządzę mordu wypisaną na uroczych twarzyczkach i dziwię się, że nie pozabijali siedzących niedaleko dzieciaków z jakiejś szkoły, które słodkimi głosikami na zmianę skandowały "Brazylia, Brazylia!" i wyzywały się w swoim zamkniętym gronie (najciekawszy pojazd ever: nie masz źrenic!). A pomiędzy tym wszystkim ja, rozczochrane i zakatarzone dziecko suszące zęby do każdego zauważonego Azjaty, dumnie noszące na plecach wielką flagę Kraju Kwitnącej Wiśni.

Generalnie ten cały październik nie jest tak zły, jak teoretycznie mógłby być. Co prawda żywię się frytkami z keczupem, teleobiektyw jest zepsuty i póki co nie nadaje się do użytku a stan mojego konta osiągnął Dno Absolutne, ale weszłam w posiadanie koszulki ze Stonesami i rozszerzonej edycji wspomnianego na początku Wiedźmina (tylko 29,99 - to był interes mojego życia!). A, do szkoły kupiłam sobie torbę (kredyt w najcudowniejszym banku na świecie o wdzięcznej nazwie MAMA - polecam serdecznie, głównie ze względu na niskie oprocentowanie), która ponoć nie mieści formatu A4... Terefere, już ja jej udowodnię, że mieści. Mimo wszystko mam ochotę zapaść się gdzieś głęboko pod ziemię, nakryć kołdrą po uszy i mieć święty spokój, żeby nikt niczego ode mnie nie chciał (np. kot, żeby go nakarmić), nie oczekiwał (np. mama, że posprzątam), nie wymagał (pozdrawiam np. moją UKOCHANĄ matematyczkę) ani nie dzwonił do mnie o trzeciej w nocy z jakiejś imprezy - droga R., nie czytasz tego, ale i tak wiedz, że wkrótce zginiesz. Człowiek smacznie sobie śpi, a tu mu nagle cholerne dum-dum-dum dum-di-dum dum-di-dum całe mieszkanie na nogi stawia, z kotem i pająkiem Zygfrydem zza szafy włącznie. 

 No i mój szanowny futrzak chyba polubił aparat, bo ostatnio łasi się do niego jak Zgredek do skarpet.

*...i coś jeszcze, ale nie mam pojęcia, co takiego. Wyglądali zbyt groźnie, żebym odważyła się do nich podejść i zapytać!