Na pewno nie wiecie, ze...

Ach, jak przyjemnie jest móc poopowiadać o sobie... Tak, wiem, robię to ciągle, ale tym razem mam konkretne uzasadnienie co, jak, po co i w ogóle dlaczego piszę głupoty, zamiast zbierać kukurydzę z mojej farmy. Tak się złożyło, że pani z Sekty Mrocznej Czekolady, pani zamieszkująca Milowy Las oraz pan Urodzony w Grudniu nominowali mnie do takiej a nie innej zabawy, za co z kawałka całego serca im dziękuję, czy coś w tym stylu. Zasady są proste, jasne i przyjemne: trzeba nominować siedem blogów i poinformować o tym ich właścicieli, zawiesić nagrodę na swoim blogu, podziękować za nominację i zdradzić siedem faktów o swojej skromnej osobie. Jak na mój gust to fajna sprawa, bo można się wyżyć artystycznie i zawrzeć w jednym poście miliard siedem informacji które pewnie nikogo nie interesują. Tak więc do dzieła, kamraci, pokażmy tym szczurom lądowym, gdzie raki zimują.

PASTAFARIANIZM. Nie lubię wód, statków, ruf, masztów, majtków, sterburt, bukszprytów, halsów i refowania, obce jest mi wszystko co związane z żeglugą, a mimo to nagminnie rzucam jakimiś pseudopirackimi tekstami. Dlaczego? Otóż ma to związek z jedyną słuszną wyznawaną przeze mnie religią, jaką jest kult Latającego Potwora Spaghetti - my, pastafarianie, wierzymy, że pochodzimy od piratów i jesteśmy z nimi w 98% spokrewnieni. Głównym dogmatem Kościoła Spaghetti jest brak dogmatów, nie ma także żadnych nakazów, zakazów i innych ograniczeń mających na celu zrobienie wyznawcom z życia jesieni średniowiecza. Święta? Oczywiście - każdy piątek, który można świętować z braćmi i siostrami pijąc święty trunek, piwo, oraz jedząc makaron. I nie, bynajmniej nie zainteresowałam się pastafarianizmem, bo pojawił się na kwejku. Interesowałam się tym, zanim to było modne. Przy okazji szerzę radosną propagandę i wszystkich zainteresowanych zapraszam tutaj.

HARRY POTTER. Po zobaczeniu w kinie pierwszej części przygód młodego czarodzieja zapałałam do nich gorącą miłością - w konsekwencji natychmiast dorwałam się do książek, a co zabawniejsze, przed dobre pięć lat czytałam tylko i wyłącznie dzieła pani Rowling. Dzieci w podstawówce mnie nienawidziły, bo wszystko wiedziałam lepiej i ciągle ich poprawiałam, bo opowiadali bzdury na temat mojej świętości. Nooby.

IMPREZY. Nie lubię, nie uskuteczniam - ani klubowego umc-umc i skakania jak pawian na parkiecie, ani domówek mocno zakrapianych alkoholem; ba, w ogóle mam wstręt do alkoholu, jeśli ten występuje w ilościach większych niż małe, natomiast na pijanych ludzi reaguję... No, źle. Tak więc chwalę się wszem i wobec: mam lat osiemnaście, nie miałam w ustach czystej wódki, a najbliżej stanu upojenia alkoholowego byłam kiedy zapomniałam, że rano brałam tabletki na alergię i wypiłam piwo.

BIURKO, czyli centrum mojego małego wszechświata. Kocham je nad życie i nie zamieniłabym na żadne inne. Przy biurku jem, piję, uczę się, czytam, rysuję, ratuję świat, przelewam krew, a czasem nawet i spać mi się zdarza. Jako że na pewno nikt z was nigdy na oczy go nie widział i śmiało mogę podciągnąć je pod fakt nieznany szerszej publiczności, wykorzystam to perfidnie i pokażę. Dadam.

Tak, jestem dumna z mojej tablicy korkowej. Wiecie, ile wysiłku kosztowało mnie zrobienie tam takiego misz-maszu?

MAKIJAŻ. Kompletnie nie umiem się pomalować - w tej kwestii cierpię na dwuleworęczność i totalny brak wyobraźni. Ot, ostatnio na przykład kupiłam sobie kredkę - zanim na mojej powiece powstała względnie równa kreska, dwa razy dziabnęłam się w oko. Żeby nie było tak miło, później kredka nie chciała się do końca zmyć, a oko bolało od tarcia płatkiem - w konsekwencji wyglądałam jak naćpana panda. Ba-dum tss.

PRACA. Szczytem moich ambicji zawodowych jest zostanie szalonym rockmanem z przydługimi włosami i seksownym zarostem, z marynarką niedbale narzuconą na t-shirt z logo Gwiezdnych Wojen i sprane jeansy. Zachrypniętym głosem śpiewałabym piosenki przed podekscytowaną, wielotysięczną publicznością, a niewinne niewiasty byłyby gotowe zrobić wszystko, bylebym zaszczyciła je krótkim spojrzeniem moich zimnych, stalowoszarych oczu lub ironicznym, zadziornym półuśmiechem... Ale i tak skończę na polonistyce.

MĘŻCZYZNA. Co prawda buntuję się przeciwko z góry narzuconej wizji kobiecości, a mimo to mam całkiem jasne wyobrażenie na temat tego, jaki powinien być - moim zdaniem - mężczyzna. Oczywiście nie krytykuję tych, którzy sądzą inaczej; ot, każdy ma jakieś ideały, prawda? Mój ma przynajmniej 185cm wzrostu, jasną karnację, ciemne włosy w artystycznym nieładzie, wąskie usta i niski głos; nie dba o siebie przesadnie, czyta, lubi pizzę (kto nie lubi pizzy..?), a co najważniejsze, ma w sobie nutkę arogancji i - wybaczcie określenie, ale inne nie przychodzi mi na myśl - skurwysyństwa. Grzeczni, niezdecydowani, niedojrzali chłopcy bez zarostu jakoś mnie nie przekonują. A poza tym, to może być też święty Mikołaj.

~

Mój obecny kłopot polega na tym, że wszyscy, których mogłabym wkręcić do zabawy są już wkręceni... Cholera, ja to mam życiowe problemy. Póki co zapraszam (czy tam nominuję, jej - nie lubię tego słowa, jest strasznie wzniosłe) Flores (zapiski-marudy.blogspot.com), Masked (http://all-guilty-by-association.blogspot.com), Kitsune (grabarz.blogspot.com) i Soli (dziewczyna-z-bloga.blogspot.com).

NIE MOGŁAM SIĘ POWSTRZYMAĆ

PS. Jeżeli ktoś przebrnął przez całą tę notkę, to... No, niech moc będzie z nim.

PPS. To jest najdłuższy post w moim życiu. Ojej.

PPPS. NANANANANANANANANANANANANANANANA, BATMAN