Marzenia scietej glowy

Chciałabym, żeby były już święta - nic nie działa na mnie tak kojąco, jak śnieg za oknami, czas na czytanie książek, mróz bezlitośnie szczypiący policzki kiedy tylko opuści się ciepłe mieszkanie... O tak, zwłaszcza mróz. Nie miałam pojęcia, że można tak bardzo kochać jakąś porę roku, ale wraz z nadejściem każdej kolejnej zimy coraz bardziej uświadamiam sobie, że gdybym tylko mogła, natychmiast rzuciłabym wszystko i uciekła hen, na północ, byle dalej. W moim odczuciu lato jest zbyt hałaśliwe, zbyt żywe; nie dość, że ludzie biegają jak szaleni, ciągle coś robią, przejmują się, są rozemocjonowani, to jeszcze pogoda co rusz się zmienia - w jednej chwili świeci słońce, a już parę godzin później szaleje burza... Która zwykle szybko się kończy i znowu mamy bezchmurne niebo. Zwariować można. Zimą (taką prawdziwą, nie naszą polską, wczesnogrudniową ciapą) wszystko zasypia pod warstwą śniegu, różnice w pogodzie ograniczają się do mrozu dużego i większego, a i żadne oberwanie chmury nikogo nie zaskoczy - ot, albo będzie padał śnieg, albo nie. Sporo osób zamyka się w domach na cztery spusty, bo za zimno, rodzice z małymi dziećmi nie chodzą stadami po parkach, bo za zimno. Ptaki nie skrzeczą, bachory nie wrzeszczą, zbyt wiele psów też nie szczeka na dworze, bo i właściciele zwykle na krócej z nimi wychodzą. Ech, zima mogłaby trwać wiecznie.

lorienchan.deviantart.com

Teleobiektyw wreszcie wrócił z serwisu. Jak na maturzystkę przystało, zamiast się uczyć na najbliższy sprawdzian z mojej ukochanej matematyki, od razu pobiegłam do parku - byłam na tyle zmotywowana, że skoro świt zerwałam się z łóżka i zaczęłam polowanie na moje ukochane rude potwory. Wytarzałam się w błocie i liściach, a efekt jest jaki jest. Szczerze mówiąc, zdjęcie jak zdjęcie - ot, wiewiórka siedzi, wielkie halo - ale nie ukrywam, że rozpiera mnie duma, kiedy na nie patrzę. Nie ma co, do naszynal dżeografik nie trafi, ale liczy się, że jest moje. I kropka. Zresztą sami zobaczycie, że kiedyś o zdjęcia mojego autorstwa media będą toczyły wojny. Za jakiś czas, oczywiście. Najpierw muszę trochę poćwiczyć i opanować obsługę tego ustrojstwa zwanego aparatem fotograficznym... E, grunt to mieć jakieś marzenia, prawda? Zresztą i tak bardziej prawdopodobne jest to, o czym piszę teraz, niż mój plan zostania szalonym rockmanem, o którym wspominałam w poprzedniej notce. Swoją drogą, nie zrezygnowałam z tego tak do końca i znowu znęcam się nad gitarą, ku uciesze mamy, babci, kota i sąsiadów. Fakt, miałam być wokalistą, ale póki co nie mam serca, żeby codziennie maltretować wszystkich dookoła swoimi nieudolnymi próbami śpiewania.

Tak bardzo zagrałabym w LoLa... Szkoło, zgiń. Swoją drogą, gdyby ktoś miał ochotę nołlajfić razem ze mną, niech się odezwie, będzie mi bardzo miło. A tymczasem: witajcie, funkcje! I zgińcie przy okazji.