Respawn!

Dnia siódmego kwietnia zaginęła Lori.
Wskoczyła do portalu, by przenieść się do świata pozbawionego tęczy i w ostatecznej walce pokonać swojego przeciwnika, bossa w grze "Życie" znajdującego się na końcu poziomu "Liceum", ostatniej części rozdziału "Szkoła". Jedyny taki stwór, drugiego podobnego nie spotka się już w żadnych późniejszych etapach rozgrywki, napawa przerażeniem każdego licealistę - a imię jego Wielki Matur.
Wiedzieć trzeba, że każdy, kto wyruszy w podobną podróż, nie wróci z niej taki sam - jeśli wróci w ogóle. Po drodze do celu czyha mnóstwo wrogich mobów, questów pobocznych i innych graczy z włączonym trybem PVP, którzy z przyjemnością będą patrzeć, jak cudzy pasek HP spada do zera. Mimo wszystko, podejmowane ryzyko opłaca się, bo dzięki zdobywanemu doświadczeniu możemy rozwijać naszą postać. Po co? Jak to: po co? Aww, a kto by nie chciał powiedzieć w przyszłości jakiemuś pewnemu siebie idiocie "Właśnie zadarłeś z paladynem lvl 70, lamo!"..?
Dnia dwudziestego maja Wielki Matur został pokonany. Lori nie ujrzy go już nigdy więcej.

Wierzcie lub nie, ale to było naprawdę długie półtora miesiąca, które spędziłam bez życia, bez ciekawych książek i bez blogspota. Nie weszłam na ani jednego bloga, naprawdę! Za to na starość chyba robię się sentymentalna, bo aż się moja krzywa twarz ucieszyła, kiedy znów zobaczyłam to irytująco białe, puste pole przeznaczone na treść posta - woah, mogę tu napisać co mi się tylko podoba, czujecie tę moc..?

Przyznaję, że trochę mi się pozmieniało w życiu, o ile ktoś mojego pokroju może mówić o tym, że w ogóle jakimkolwiek życiem dysponuje. Postarzałam się i teraz mam lat dziewiętnaście, co zdecydowanie brzmi dumnie, godnie i dojrzale. Mogę pochwalić się świadectwem ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej, co brzmi jeszcze bardziej dumnie, godnie i dojrzale. Pozbyłam się już prawie wszystkich książek stricte szkolnych. Ścięłam włosy. Na wszystkie egzaminy grzecznie chodziłam w eleganckiej spódnicy i białych bluzkach albo koszulach, jak bozia przykazała. Będę szła na studia. Łaaaał, jestem taka dorosła, sratatata...

Ale co by się nie działo, śliniące się tęczą lamy kocham w dalszym ciągu!