In parallel universe

Widok z mojego okna. Podpis dodany w photoshopie.

Rok szkolny jest za długi. Hoho, ale mądrość życiową wymyśliłam, filozofka ze mnie... Niezależnie od tego, jak bardzo banalnie brzmi to zdanie, jest to niedawno odkryte przeze mnie prawo obowiązujące w lorkowym wszechświecie (rzeczywistości, którą zamieszkuję ja, mój kot, kogut Ireneusz i kilku jego kumpli). Wracając do tematu: pierwszy semestr zawsze jest prosty, miły i przyjemny - radzę sobie ze wszystkim bez wysiłku, nie martwię się, nie przejmuję - generalnie nie robię zupełnie nic, a średnią i tak mam genialną, bo całkiem bliską czwórce. Potem są święta, a po świętach... Olaboga, drżyjcie narody! Mój mózg robi coś dziwnego i nagle zaczynam dostawać jedynkę za jedynką, chociaż nie uczę się tak samo, jak od początku roku. Do tego dochodzą nerwy, frustracja, chęć wypicia kolejnego kubka kawy i ogólne załamanie nerwowe, połączone ze zbliżającą się wiosną i, co za tym idzie, alergią na wszystko co się rusza i nie rusza (ale pewnie by się ruszało jakby mogło, ruszanie się jest fajne). To wszystko dlatego, że jestem urodzonym geniuszem sprinterem - zaczynam dobrze i kończę jeszcze lepiej, o ile nie zdążę się do tej pory znudzić. Wspominałam, że nudzę się szybko..?

Naprawdę mam kciuk.

Nie chce już mi się zwyczajnie, no. Najchętniej tylko grałabym w lola, czytała drugą część "Pustynnej włóczni" (KTO MA JEDEN KCIUK bo drugim robił szaloną słit focię na tle flagi japonii i półki z grami i misiami I AUTOGRAF BRETTA NA KSIĄŻKACH? ♥) i piła kawę hektolitrami. Kawa jest taka dobra... Kawo, czemu musisz zawierać kofeinę, przez którą nie mogę cię pić na dobranoc? Chlip, chlip, chlip. Serio, gdzie podziała się moja energia, uśmiech, dobre samopoczucie i chęć do zrobienia czegokolwiek? Chęci, wracaj! Proooszę! Wróć do jutra, bo muszę dotrzeć do szkoły na siódmą rano i nie zasnąć na dodatkowych zajęciach z polskiego... A potem na dwóch godzinach matematyki... O matulu.

W sobotę studniówka. Trzymajcie kciuk, żebym nie zabiła się w moich butach na wysokim jak Barad-dur PIĘCIOCENTYMETROWYM (!!!!!!!!!!!!!!!!!) koturnie. A, no i nad postem ogłosiłam ogłoszenie. Jak ktoś chce, to niech skorzysta - w ramach rekompensaty dostaniecie mleko i ciasteczka. Taka okazja już się nie powtórzy. Serio.