Rzuć wszystko

Jak w temacie - przeniosłam wszystkie podręczniki i sterty notatek na parapet (który o dziwo jest o tyle duży, że zmieściły się na nim bez problemu) i uciekłam... Na bloga. Tutaj nie ma trygonometrii i logarytmów, nie ma Piłsudskiego i Dmowskiego, nie ma rewolucji lutowej - która de facto była w marcu - ani angielskiej gramatyki, której za Chiny Ludowe nie ogarniam. Biały interfejs bloggera i Eska Rock brzęcząca cicho w głośnikach - to jest to, co tygryski lubią najbardziej. Jestem zmęczona, zestresowana, zła i zwyczajnie obrażona na cały ten materiał, który uparcie nie chce zostać w mojej głowie chociaż przez chwilę. Wiedzo, proszę... Doba wystarczy, później możesz wyparować i zostawić moją łepetyną tak samo pustą, jak była. Ja naprawdę chcę zaliczyć ten miliard sprawdzianów w pierwszym terminie (a pozostałe dwa w drugim...) i mieć święty spokój.

Jak bumerang wracają dziwne rozmyślania na temat mojej przyszłości, która aktualnie maluje się w barwach czarno-czarnych. Nie macie pojęcia jak zazdroszczę ludziom, którzy albo wiedzą, co chcą robić, albo podchodzą do tego na zasadzie "chcę robić akurat to, bo dużo płacą". Nie umiem podejść do wyboru ewentualnego zawodu tak chłodno, po prostu kalkulując, co najbardziej mi się opłaci - wiecie, żyję w nieistniejącym świecie, w którym wykonywane czynności są ściśle związane z powołaniem, głosem serca czy innymi poetyckimi bredniami w podobnym tonie. Materialiści bez głów wypchanych filozoficzno-literacką papką tak, że aż się uszami wylewa, mają łatwiej. Więcej podobnych mądrości życiowych znajdziecie w powieści "Cierpienia młodej Izabeli" autorstwa J. W. von Lolethego.

Dziękuję, tato.

Trochę z innej beczki: nie rozumiem, czemu niektóre dziewczyny rozpaczają ze względu na wielkość swojego biustu, a właściwie jej brak. Nie rozumiem, co jest fajnego w posiadaniu dwóch arbuzów gdzieś pomiędzy pępkiem a obojczykami - ciężkie to to (chyba), utrudnia bieganie (tak sądzę), a na dodatek po kilkunastu latach będzie długie jak... No, długie (to akurat potwierdzone naukowo). Jeśli czytają to jacyś panowie (których raczej nie przekonałam i pewnie nigdy tego nie zrobię) - strzeżcie się, dużym biustem można udusić. Jesteście w śmiertelnym niebezpieczeństwie!
Akapit zawierał reklamę akcji "Brak biustu - brak problemu. Stop balonowej propagandzie!".

~
Apdejt - poniedziałek, 21 stycznia 2013, 18:59
1. Denerwowałam się jak cholera przez cały weekend, ale chyba wszystko pozaliczam. Hell yeah.
2. Wrocław jest tak zasypany, że przedostanie się przez niego w normalnym czasie graniczy z cudem. Serio, czekałam 40 minut na tramwaj, po czym poszłam pieszo. Yay.
3. Nie mam pojęcia, co mogę dopisać, ale głupio tak jakoś, jak tylko dwa punkty będą. Chwała Sithisowi!