Lvl up!

Historia mojego życia.

Byłam w Krakowie i poszłam do klubu. KLUBU. Takiego z umc-umc muzyką, masą napalonych facetów i dziewczyn z cyckami/tyłkami/cyckami i tyłkami na wierzchu, podejrzanie drogimi drinkami i dziwnym, mordującym oczy światłem. Zupełnie nie moje klimaty, ale poszłam, bo uznałam, że zawsze to jakieś nowe doświadczenie. O dziwo nie było tak źle, jak sądziłam, że będzie - nie ogłuchłam, nie oślepłam, nie skończyłam nocy dzieląc się z krakowskimi murami zawartością swojego żołądka, do którego wcześniej wrzuciłam sporo frytek i marnej imitacji mięsa w kartonowej bułce z McDonaldsa. Poza tym pierwszy raz w życiu miałam na nogach szpilki, pierwszy raz gdzieś w nich poszłam i - o dziwo! - udało mi się nie zabić. Chodziłam dumnie wyprostowana, z iście pokerowym wyrazem twarzy, raz na jakiś racząc otoczenie pogardliwym spojrzeniem... A w głowie miałam tylko "prawa noga - stoi. Teraz lewa... Uch, udało się! Znowu prawa...". Nawet nie miałam potem odcisków. Mimo wszystko nie spieszy mi się do powtórki. W dalszym ciągu jestem fanką połączenia kawa+czekolada+laptop jako formy spędzania wolnego czasu.

Coraz mniej czasu zostało do końca moich nieprzyzwoicie długich wakacji - jakby nie patrzeć, siedzę w domu praktycznie od kwietnia, co w sumie daje pół roku przewracania się z boku na bok. Po skorzystaniu z wynalazku jakim jest twarzksiążka i "porozmawianiu" z kilkoma dziewczętami z którymi będę studiowała, dochodzę do wniosku, że jestem kompletnie nieprzystosowana do życia w żeńskim społeczeństwie i powinnam iść pracować do kopalni, bo tam generalnie kobiet nie ma. W skrócie: powtórka z liceum. Zainteresowania: buty, ubrania, buty, więcej ubrań, fryzury, kosmetyki, buty, spam zdjęciami z ukochanym misiaczkiem, najwspanialszym menszczyznom na świecie, miłością ż(rz)ycia, dopisywanie gdzie się da ckliwych cytatów z Pałlo Kołelo. Wiem, że nie wszystkie dziewczyny się tak zachowują, ale po prostu ja mam pecha, bo zawsze w magiczny sposób znajduję się właśnie w takim otoczeniu. Plan działania? Nie mieszam się. Gram w lola. Jestem szczęśliwa.

Co do tego nieszczęsnego lola... Ja naprawdę zaczynam to traktować względnie poważnie. Marzenia są po to, żeby je realizować, tak? Tak. A ja chcę być dobra w durną grę komputerową i kiedyś grać w jakiejś drużynie, choćby półprofesjonalnej. Mam gdzieś, że w tym biznesie pań nie ma, a jak są, to mają swoje własne turnieje. Chcę grać i stanę na głowie, żeby to osiągnąć. Zresztą... Heej, biustu nie mam, więc nie będę rozpraszała kolegów z ewentualnego teamu. Na początek dobre i to.