McDonalds

Chyba każdy miał kiedyś albo ma w tym momencie jakieś problemy z rodzicami - kto nie miał, ten szczęściarz. A mnie właśnie dzięki mojej rodzicielce rączki opadły do samej ziemi. Tak, jestem wyrodnym dzieckiem które nie docenia tego, co ma, i zamierzam się pożalić w internecie.

Może zacznę od tego, że kocham moją mamę nad życie - w końcu to mama. I naprawdę doceniam to, co dla mnie robi, chociaż wcale nie musi; w końcu mogłaby powiedzieć, że jestem dorosła, mam się wyprowadzić i nie zawracać jej głowy, prawda? Poza tym wiem, że chce dla mnie jak najlepiej, tylko czasem... No właśnie.

Nikt nie jest idealny. Problem pojawia się wtedy, kiedy dwie osoby o zupełnie różnych, kolidujących ze sobą charakterach razem żyją i muszą jakoś się dogadać. Ona jest uporządkowana, lubi wydawać polecenia, wstaje wcześnie rano, wszystko musi mieć zaplanowane i jest cholernie wybuchową osobą - jest spokojna, sekundę później robi awanturę, a dwie... Znowu jest spokojna, co mnie osobiście doprowadza do szału, bo z kolei żebym ja się zdenerwowała, potrzeba prawie trzęsienia ziemi, a później nie przechodzi mi przez przynajmniej kilka dni. Poza tym kładę się spać późno i wstaję późno, nie znoszę planów i poleceń, tym bardziej takich uzasadnionych wyrażeniem "bo tak". Apokalipsa.

Wywołanie kłótni w domu jest dziecinnie proste. Brak powodu to najlepszy powód. To nie byłoby nic strasznego, gdyby nie fakt, że pani mama, w przeciwieństwie do mnie, nie zastanawia się nad tym co mówi, kiedy jest zła, a w dodatku strasznie się nakręca pomimo mojego milczenia - i w ten sposób od nieumytego talerza przechodzimy przez moje lenistwo, brak apetytu, rzekomo głodnego kota, podobieństwo do ojca i brak ambicji aż do stwierdzenia, że niczego nie potrafię, na pewno idę na studia po to, żeby się obijać i zasługuję tylko na to, żeby pracować w McDonaldsie.

Ona zapomina o tym kilka godzin później, ja nie za bardzo. A potem ludzie się dziwią, skąd u mnie tak niskie poczucie własnej wartości. Hmm... No nie wiem.